Spijkersmetcopy goes Wordpress

Eureka! Spijkersmetcopy is nu ook op Wordpress te vinden. Inhoudelijk niet zo veel anders dan hier, zij het een tikkie overzichtelijker en wat meer geordend. Je weet wel: video's bij video's, copy bij copy. Van die dingen dus. Had ik veel eerder moeten doen.

Klikken is bezoeken: www.spijkersmetcopy.wordpress.com

Net niet

Dit EK valt voor mij een beetje in de categorie ‘ik had er wat meer van verwacht’. Ondanks de bloedirritante vuvuzela’s had het Oranjegevoel mij meer te pakken tijdens het toernooi in Zuid-Afrika. De briljante Oranje gadget heb ik dit jaar bijvoorbeeld niet gezien, Studio Sportzomer heeft geen vrolijk deuntje dat blijft hangen en de échte EK hit kan ik ook niet opnoemen. Wolter kan zoveel roepen; mijn toeter is dit jaar in de la blijven liggen.

Controleurspetten en Mora bitterballen
Door het matige spel van ‘onze jongens’ hebben de Heren Analytici op tv weinig boeiends te melden en hierdoor vallen zij een beetje in herhaling. Jan van Halst tekent tot in den treure cirkeltjes op zijn gesponsorde iPad. Ronald Waterreus blijft verhit opkomen voor de (oud-)PSV’ers in Oranje en Jan Mulder doet verwoed zijn ‘ik word er toch zo moe van-kunstje’ wat we zo goed kennen uit DWDD. Drie netten verderop kibbelen Johan en Wilfred er clichématig op los en krijgt sopraan Van Der Gijp op aangeven van de opnameleider weer een beuk van de altijd gezellige en dijenkletsende Boskamp. Het is allemaal wat gezapig. Verveeld bijna.

Klaas-Jan Van Persie
En dit alles speelt zich allemaal buiten het veld af. Want wat er óp de grasmat gebeurt, is zo mogelijk nog saaier. Ook Van Marwijk blijft vasthouden aan zijn zelfgecreëerde nostalgie. Natuurlijk is hij de bondscoach. Natuurlijk heeft hij een plan en weet alleen hij hoe dit ten uitvoer gebracht moet worden. Maar met een erebaan als coach van Oranje, kan en mag je de schreeuw van 16 miljoen zelfbenoemde assistenten niet negeren. Daar waar de verdediging eens te meer de Achilleshiel blijkt, wordt duidelijk dat het middenveld niet in staat is om naar voren te verdedigen. Daar moet ik Van Halst en zijn oranje cirkeltjes gelijk in geven. Dat Anita naar huis sturen een ongelukkige keuze blijkt, dat lijkt me moeilijk te betwisten. Dat Mathijsen een oude man is ook. Van Marwijk kiest ervoor om alle adviezen rondom Van Persie en/of Huntelaar in de wind te slaan en zijn eigen ramkoers te varen. Dat is zijn goed recht. Maar van een strateeg die zijn elftal naar de Europese titel moet regisseren, vind ik dit tactisch niet slim. Als Nederland zondag uit het toernooi wordt geknikkerd, dan is niet Van Persie de gebeten hond, maar Bert zelf. Als hij voor één keer wél luistert naar Het Volk en zowel de topscorer van de Bundesliga, als die van de Premier League opstelt, en het wordt uiteindelijk toch niets, dan heeft hij in ieder geval een weerwoord. ‘Zien jullie wel, 16 miljoen klootviolen, ook dit werkt niet!’ zou dan zijn terechte antwoord zijn. Dan zou gewoon blijken dat het niet aan Bert ligt maar aan de achternaam van de tweede doelman van Oranje. Stelt hij straks toch weer alleen Van Persie op, dan is iedereen in één klap de loden Bosvelt-wissel van Dick Advocaat vergeten. Dan is voor Bert de Deventer Koek echt wel een beetje op.

De Koning van Hispanje heb ik altijd geëerd
Ook al zaten ze er een paar maanden naast, de Maya’s gaan toch gelijk krijgen. In 2012 houdt het allemaal vroegtijdig op. In ieder geval voor ons. Misschien hadden we in 1572 toch Den Briel aan Filips en zijn sidekick Alva moeten geven. Dan hadden we nu geen discussie gevoerd over of Van Persie wel of niet achter Huntelaar moet spelen. Dan stond daar Andrés Iniësta. En dan werd voetbal weer een beetje leuk om naar te kijken.

Daar hoorden zij Engelen zingen

Terwijl fikse regenbuien en ferme windstoten het gehele land teisteren en we een natte Kerst tegemoet gaan, dondert en bliksemt het al weken –zo niet maanden- heel lokaal. En wel in de hoofdstad. Want zelfs als je de afgelopen tijd onder een steen hebt gelegen, kan het je niet ontgaan zijn. De Godenzonen verkeren in zwaar weer en de Titanen slijpen hun messen.

Tijdens mijn tweewekelijkse bezoek aan de Amsterdam ArenA wordt keer op keer duidelijk gemaakt dat het leeuwendeel van het stadion zich achter Cruijff schaart. Zodra het ‘Sta op als je voor Johan bent!’ klinkt, veert iedereen omhoog om de verbale pro-Cruijff chansons fysiek kracht bij te zetten. Ook ik sta op, maar de eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik dat niet per se voor Johan doe. Het is meer dat ik met mijn geringe lengte, wanneer iedereen netjes zit, al moeilijk over de persoon voor me heen kan kijken. Als de rij voor mij vervolgens massaal in de benen gaat, kan ik het helemaal schudden natuurlijk.

Vandaag deed de rechtbank in Haarlem uitspraak in het door Cruijff aangespannen kort geding tegen de andere RVC-leden. Daarover zal ik niet te veel uitweiden, dat kan een Cruijff-adorerende Telegraaf veel beter.

Ik vind het zelf maar een moeilijk verhaal. Natuurlijk is Cruijff een icoon. Natuurlijk moet er potverdrie weer eens gevoetbald gaan worden. En natuurlijk begint dit allemaal bij een goede jeugdopleiding. Maar toch heb ik niet per definitie het idee dat de legendarische nummer 14 alleen maar constructief bezig is. Want waar tot twee maal toe de buitenspelval er vorige week voor zorgde dat Ajax de boot naar de volgende Champions League-ronde mist, krijg ik het idee dat ook Cruijff alle doelpogingen van andere spelers met liefde laat afvlaggen. Waardoor Louis Van Gaal straks offside komt te staan.

Toch bestaat er de mogelijkheid dat straks zowel El Salvador als Die Eiserne Tulpe op het rood-witte pluche plaatsnemen. Als RVC-lid stapt Cruijff waarschijnlijk op, maar de ledenraad heeft al uitgesproken dat de beste man wel degelijk in een adviserende rol bij het Amsterdamse clubje mag blijven. En als alle verschillende Raden, Commissies en Besturen vervolgens Van Gaal alsnog verwelkomen, betekent dit dat we de komende jaren in ieder geval verzekerd van taalkundige hoogstandjes. Want dan moet Johan op un momento dado gewoon de strijd met Louis aangaan. Der Tod oder die Gladiolen dus.

R.I.P. Steve Jobs.

Frank, bedankt he! Pannenkoek!

Dat Ajax op 15 mei de kampioensschaal, de dertigste landstitel en daarmee die felbegeerde derde ster pakte, dat kan niemand ontgaan zijn. Reden voor pannenkoekenrestaurant De Kraai aan de Zaanse Schans om samen met TRIO VERSE VIS een passende inhaakadvertentie te plaatsen in de kampioenseditie van Ajax Magazine. Immers, wat Marco in 2009 niet voor elkaar kreeg, lukte Frank in 2011 wel.

Want, herinnert u zich deze nog...nog...nog?

De derde ster

Als ongetrouwde d.i.n.k. moet de zogenoemde 'mooiste dag van mijn leven' nog komen. Ik heb mijn aspirant-bruid nog niet stralend in het wit van een marmeren trap zien afdalen. Noch heb ik ons pasgeboren kind voor het eerst mogen vasthouden. Tot die tijd moet ik het doen met gisteren.

Want een mooie dag, dat was het zeker. Misschien niet de mooiste, maar totdat de bovengenoemde scenario's hopelijk ooit zullen plaatsvinden, staat -ie wel in mijn top 5.

Gespannen tot op het bot namen wij plaats in ons vak. Vier-nul-acht. In tegenstelling tot normaal waren Brune, Anne en Thomas dit keer zelfs eerder gearriveerd dan Emile en ik. Het zullen de zenuwen geweest zijn. Waar er gewoonlijk hier en daar altijd wel een lege plek in het stadion te vinden is, waren sommige stoeltjes nu bezet door meerdere personen. Men stond in de gangpaden en op de trappen. Er stonden zelfs mensen op elkaar. Het was duidelijk dat 50.000 supporters hun familieverplichtingen die dag even lieten voor wat ze waren. Bruiloft of geen bruiloft. Weeën of geen weeën.

Onder daverend gejuich en muzikale begeleiding van de heren Knegt en Painparé kwamen de mannen het veld op. De Ajax Marsch donderde door de speakers, de supporters brulden.

Rik had nog één laatste keer flink uitgepakt en een spektakel aan vuurwerk waar ze in China van zouden smullen ging de lucht in. Zodra de rook optrok, zagen we ze staan: Kenneth, Nicolai, Jan, Toby, Gregory, Vurnon, Christian, Demy, Lorenzo, Siem en Miralem. En dan nog elf van die andere jongens. Een beetje onwennig, maar vastbesloten om die zilveren schaal die geleende Chinook in te dragen om hem in Enschede pas weer los te laten.

Toch leken Janssen en zijn hulpsinterklazen iets minder overtuigd van hun eigen kunnen, dan een week eerder. De zilveren kop was weliswaar binnen, maar je kreeg het idee dat ze de schotel er niet per se onder hoefden...

Vink floot en de wedstrijd kon beginnen. Vink floot weer en de nieuwe kampioen schreeuwde. Huilde. Stuiterde en rolde over het veld. Wat er tussen het eerste en laatste fluitsignaal gebeurde, dat moge duidelijk zijn. De Godenzonen gaven hun supporters waar zij voor gekomen waren. Geen maagdelijk wit dat een trap afdaalt, maar rood-wit, dat het podium opklimt. Geen baby om vast te houden. We hadden onze handen en armen vol aan elkaar.

--

De 3-1. De Beslissing. Het Kampioenschap. De derde ster.

Nog drie nachtjes slapen...

Ken je dat gevoel nog van vroeger? Dat je bijna jarig was en dat je zenuwachtig de dagen aftelde tot de spannendste dag van het jaar. Gek genoeg telde je dan in nachtjes, overigens.

En dan was het zover. Op een verre van Christelijke tijd was je al wakker. Of eigenlijk had je niet eens geslapen. Door het dolle heen rende je rondjes door je slaapkamer totdat je er duizelig van werd. Of in ieder geval tot het moment dat je besefte dat rondrennen je echt geen cadeautjes ging opleveren.

Dan maar naar beneden. Kijken of de slingers er nog net zo mooi bij zouden hangen als gisteravond laat het geval was. Tevreden met het resultaat was je moeder naar bed gegaan en dat was voor jou het teken om in het donker naar beneden te sluipen en te gaan kijken of de versiersels naar wens aan het plafond waren bevestigd. Want slapen was je die nacht sowieso niet van plan. Slapen is voor kleuters. Niet voor iemand die potverkaatje de volgende ochtend zes zou worden.

Om een uurtje of zeven hoorde je dan toch echt de wekker van je ouwelui af gaan. Terwijl je wortel schietend aan de keukentafel zat en nog één keer in de Intertoys gids keek welk spul je ook alweer had aangekruist, kwamen je ouders de trap af. Eindelijk.

In de nacht van zaterdag 14 op zondag 15 mei zal ik waarschijnlijk ook de slaap niet kunnen vatten. Hoewel er niemand slingers voor mij zal ophangen, zal ik die nacht misschien toch even aan de keukentafel gaan zitten. De gele Intertoys gids is inmiddels vervangen door een zilverkleurige Macbook. En in plaats van omcirkelde Lego-piraten en GI Joe poppetjes zal ik die nacht naar enkele rood-wit geklede figuurtjes staren. Nog een laatste keer de opstelling doornemen en ze dan alle elf een goede nachtrust toewensen. Niet te laat gaan slapen jongens; morgen is een spannende dag.

What happens in Heaven...

Verhaal
Excite, de nieuwe geur van Axe is zó onweerstaanbaar, dat zelfs Engelen ervoor vallen. Drie van hen hebben hun intrek genomen in Heaven on Earth; een luxe villa waar zij vol smart wachten op de ideale man.

Concept
Je kunt de Engelen twee weken lang, 24/7 en overal in de villa volgen. Zeven video streams geven je ‘ogen’ in alle kamers en interactieve polls en profielen van de Engelen op social networks brengen je live in contact met Victoria, Gaella en Isabella.

Je wordt als bezoeker met Halo’s beloond voor de tijd die je op de site doorbrengt. Ook het delen van content via social networks en het kopen van producten leveren Halo’s op, waarmee je camera’s en zelfs Skype calls met de Engelen vrijspeelt. Daarnaast kun je via Spotify muziek in de villa draaien en de Robo-cam bedienen, waarmee je écht overal in de villa kunt komen.

Dagelijks mag één uitverkorene Heaven on Earth bezoeken om de Engelen te verleiden tijdens de Petrus-test. Deze test is uiteraard door iedereen live te volgen én te beïnvloeden.

Degene die de test het beste doorstaat wint de ultieme sleep-over in Heaven on Earth. Zonder camera’s. What happens in Heaven...stays in Heaven.

Klikken = kijken.




--

Ook leuk: op donderdag 7 april 2011 werd Axe Heaven on Earth tijdens de SpinAwards night bekroond met een Zilveren Spin.




Het juryrapport leest u hier.

--

Credits Axe Heaven on Earth:
Creatie: Arno van Rossum (concept, creative producer), Joko Jongmans (concept, copy & creative lead), Rick Su (art & (interaction-) design), Guido van der Mark (art & design), Shariff Nasr (regie), Chris Herrebrugh, Willem Doorman, Niels de Keizer, Michiel van der Plas (technische realisatie), Doeke de Steur, Otto Barnard, Sylvia van den Hurk, Ann Kestens (account)

Vaders horen te werken!

Als kind had ik een aantal zekerheden in het leven. Eén daarvan was dat mijn vader werkte. Zo hoorde dat nu eenmaal. Mijn vader móest moe maar voldaan rond zessen aanschuiven aan tafel. Lekker burgerlijk maar daar is niets mis mee. Een zoen voor moeders, gevolgd door een kritische blik in de schoolschriften van het kroost. ’s Ochtends was hij de eerste die de deur uit ging. Fluitend, terwijl hij dondersgoed wist dat hij vijf minuten later zou aansluiten in de onvermijdelijke file. Maar daar hoefden wij als gezin geen last van te hebben, natuurlijk. Zo ging dat. En zo zou het altijd blijven gaan. Toch?

Toen ik na het behalen van mijn examen mijn rugtas aan de (speciaal daarvoor aangeschafte) vlaggenmast boven het slaapkamerraam hing, stond ik er niet bij stil dat mijn vader ooit zijn werkkoffer aan de wilgen daaronder zou hangen. Want zoals i

k al zei: vaders horen te werken.

Pensioen

En nu is het dan zover. Wat ik als kind nooit voor mogelijk had gehouden is dan toch gebeurd. Papa is met pensioen. Pensioen? Dat is toch iets voor oude mannen? Een uitgebluste kantoormeneer die na veertig jaar trouwe dienst zijn bureau leegruimt en de vetplant, het pennenbakje en de Torremolinos-vakantiefoto van het gezin in een kartonnen doos legt. Om daarna de deur achter zich dicht te doen, nog één keer melancholiek achterom te kijken en dan in zijn beige Volvo stationwagon te stappen?

Welnee. Zo gaat dat helemaal niet, zoveel is mij nu wel duidelijk. Want mijn vader is nu ook gepensioneerd, zoals dat zo mooi heet. Niet te verwarren met werkloos, want dat is hij zeker niet. Zodra je vader wordt, weet je dat je er naast je werk nog een fulltime baan bij krijgt. En zeker in Hans’ geval, met een tweetal geadopteerde kinderen. Waarvan de oudste nota bene niet wilde functioneren zoals in die mooie adoptiefolder toch echt was beloofd. En net zoals ik van mijn vader verwachtte dat hij zijn leven lang zou werken, zo had Hans op zijn beurt de verwachting dat zijn dochter dat vanaf haar zestiende ook zou doen. Toen bij aankomst in Nederland bleekdat Marieke vijftien jaar later niet in de file zou staan om naar haar werk te rijden, moest Hans zijn plannen omgooien. Bij de gemeente Hilversum leerde hij dat er meer in het leven is dan beleidsplannen, vergaderingen en cijfertjes. Zijn echte passie had te maken met Marieke. Want iemand met een beperking moet niet alleen bestaan, maar ook kunnen leven, zo was zijn devies. Dus ging Hans op zoek naar gelijkgestemden. Die vond hij in zijn collega’s bij Perspectief. Een mooie club mensen die zich vanuit hun eigen ervaring, ideologie, of een andere reden hard maken voor een samenleving waarin iedereen meetelt en vooral meedoet. Job Cohen had het niet beter kunnen verwoorden. Vele jaren werkte Hans bij Perspectief, wat hem een scala aan bijzondere collega’s en vrienden opleverde. Met hart en ziel zette hij zich in voor een zaak die wat hem betreft de normaalste van de wereld moest zijn. Als Teamleider Evaluaties luisterde hij naar afnemers van allerhande zorg en legde hij geregeld de aanbieders ervan het vuur aan de schenen. En dat bleek hard nodig. Want in het progressieve en tolerante Nederland valt blijkbaar toch nog een hoop te doen.

Ik ben heel trots op mijn vader, om hoe hij gepassioneerd zijn werk voor Perspectief heeft gedaan en wat hij heeft bereikt. Nog trotser ben ik op het feit dat hij zijn werk als vader fantastisch heeft gedaan en altijd zal doen. Want zoals ik al zei: vaders horen te werken. Ook na hun pensioen.

Vadertje, geniet!

Hup Hans Hup

18.15 uur. In mijn in no-time oranje geworden Nuon shirt haastte ik mij richting Vondeltuin. Daar aangekomen bleek dat de rest van Mokum al om 18.14 zijn computer had afgesloten: het leek de Ikea wel. Plan B dan maar: Café Hans aan de Amstelveenseweg.

In Hans was het aanzienlijk minder druk. Aan de bar wat stamgasten die alleen naar buiten gaan om weer naar binnen te lopen. De bardame die alvast een grote plank over het biljart legt. En wij dus.

De televisie stond al aan. De grote tafel in het midden van de zaak was van ons en de pilsjes + 1 cola light werden gebracht. Het was inmiddels tegen zevenen, dus etenstijd. In Hans serveren ze geen maaltijden, maar een pizzaatje bestellen en binnen opeten is geen probleem. Gezellig juist. Inmiddels hadden meer ex-Vondeltuiners Hans gevonden, dus van een lege kroeg was geen sprake meer. Au contraire.

Om 20.00 uur werd het geluid van de televisie harder gezet. Sympathiekeling Tom Egbers, goalie Hans Van Breukelen en hopman Piet de Visser waren er helemaal klaar voor. Café Hans idem.

Wat zich de daarop volgende 96 minuten op de kijkbuis afspeelde was vergelijkbaar met een horrorfilm met een happy end. Je hoopt bij het zien van IT dat die ellendige clown aan het eind het loodje legt, maar gedurende de film zijn er genoeg momenten waarop je vreest dat het misschien toch niet goed afloopt.

Uruguay-Nederland was een wedstrijd die in eerste instantie niet heel boeiend leek. En toen was daar ineens Gio. Met stip het mooiste doelpunt van dit WK. En van het volgende. Via de aanslag op De Zeeuw en de tegentreffer van Forlan gingen we de rust in. Twijfel alom. Konden we hetzelfde geintje uithalen als tegen Brazilië en na de rust ook Uruguay van de mat vegen?

Na de goal van Wesley leek het er even op. Op het moment Robben daarna de 1-3 binnenkopte waren we finalist, punt. Maar toen Pereira in de slotfase toch ineens de 2-3 in ons netje wist te frommelen, sloegen de harten over.

Het toeval (?) wilde, dat ik precies tijdens de tegengoal een sanitaire stop maakte. Dit resulteerde in het feit dat ik de rest van de wedstrijd mijn stoel niet meer mocht verlaten. De keren die ik opstond om een rondje drinken te bestellen, werden vanuit café Hans beantwoord met ‘hee pik met je oranje petje, jij blijft dus effe zitten!’

Gelukkig floot arbiter Irmatov het eindsignaal en werd de polonaise ingezet. Oh nee. Het was nog niet voorbij. Een vrije trap voor Nederland. Onrustig nam iedereen weer plaats, onderwijl roepend dat de blessuretijd al lang voorbij was en de scheids de griezeligste ziektes toewensend.

Twee veel te lange minuten later klonk dan toch echt de verlossende fluit. Volslagen vreemden vielen elkaar in de armen, Wolter Kroes zong dat we er weer bij zijn en het mobiele telefoonnetwerk lag er natuurlijk af. Uruguay mag de troostfinale spelen en dan naar huis. Nederland pakt lekker een vluchtje later.


Voor meer WK-nonsens van collega-voetballiefhebbers, leest u de columns op wk-2010-nieuws of klikt u op onderstaande plaat.

Mijnheer Van Dale is een vreemd type

Een goede vriend van mij heeft in geringe mate last van arachibutyrofobie. Geen nood. Ook ik wist natuurlijk niet wat dit woord betekende, toen ik het voor het eerst las. Bij het zien van -en daar komt ie nog een keer- 'arachibutyrofobie' dacht ik: "kom dat zoeken we even op in de Dikke Van Dale". Immers, alles wat daarin staat schijnt te kloppen als een bus. En echt te kloppen he, dus juist niet zoals voorgaand verwrongen spreekwoord dat gewoon een contaminatie is van 'kloppen' en 'sluiten als een bus'.

Maar goed, in het 2.0 tijdperk kun je niet meer aankomen met een hardcopy woordenbijbel, dus op naar www.vandale.nl.

Op deze site kun je een zoekwoord typen en dan gaat de digitale mijnheer Van Dale op zoek naar de juiste omschrijving erbij. Maar voordat ik arachibutyrofobie kon invoeren in het schermpje, moest ik eerst langs een spelfout. Huh? Op de site van Van Dale een spelfout? Tja, dat viel mij ook tegen.

Want in deze turbulente tijden van crises, WK's en geforceerde kabinetsformaties, moet je toch kunnen terugvallen op een aantal schaarse zekerheden in het leven? Zoals je tot vandaag de absolute zekerheid had dat mijnheer Van Dale het altijd, maar dan ook altijd bij het rechte eind had? Stond een woord niet in de Van Dale - dan bestond het woord simpelweg niet. Zonder Van Dale geen breezersletjes, comazuipen of zandzeepsodemineraalwatersteenstralen in onze vocabulaire. En nu valt mijnheer Van Dale toch een beetje van zijn sokkel af. Want de gebiedende wijs van 'typen' is toch gewoon 'typ'?

Nou ja. Gelukkig kan ik nog terecht bij die andere grote entiteit op het gebied van de Nederlandse taal. Want www.nederlandsewoorden.nl zal zo'n typische typ(e)fout toch niet maken?

Wel potverkaatje! Et tu, Brute!



En oh ja: vanwege zijn arachibutyrofobie zul je Y. (om privacyredenen is zijn naam niet voluit gespeld) nooit een broodje pindakaas zien eten. Simpelweg omdat hij bang is dat het bruine goedje aan zijn gehemelte zal blijven plakken. Of is het verhemelte? Ach, kan mij het ook schelen.

We gaan eroverheen!

Outdoorcampagne
Inhakend op het barbecueseizoen dat langzaamaan losbarst, komt Remia deze maand met een ludieke outdoorcampagne. Op ruim 5500 punten door heel Nederland, waaronder vier Interbest masten langs de snelweg, laat Remia zien hoe het deze zomer met haar Feestsauzen over alles op de barbecue heengaat.



De outdoor-campagne wordt landelijk ondersteund door een radiocampagne op Radio 538, Sky Radio, 100% NL en Q Music.




Dubbele boodschap
Daarbij geeft het sausmerk nog een semi-subtiele WK boodschap mee aan voetbal liefhebbend Nederland. Zowel outdoor als over de radio vertelt Remia namelijk ook wat Nederland deze zomer met een Argentijnse steak, een Spaanse spies en natuurlijk de Duitse Bratwurst moet doen. Er keihard overheen gaan.



Credits Remia Feestsauzencampagne
Creatie: Frans Brand (art & copy), Charlotte Vermeer (art) Joost Hammann (concept), Joko Jongmans (concept & copy). Account: Miranda Honselaar, Frans Mollen. Productie: Beline de Greve.

Primeur in Nederland: virtueel rondlopen in Batavia Stad

Een geweldig idee, maar is het ook uitvoerbaar? Nou, dat is gebleken. Met de ontwikkeling van de nieuwe website van Batavia Stad hebben we een ware primeur in Nederland te pakken. Door middel van een levensechte 360º tour geven we bezoekers van www.bataviastad.nl alvast een digitaal voorproefje van wat zij in Lelystad in het echt mogen verwachten.

360º beleving
Binnen het concept ‘Kom eens rondkijken in Batavia Stad’ hebben we een innovatieve en interactieve videoapplicatie ontwikkeld die je virtueel door Batavia Stad laat lopen. Tijdens de wandeling bestuur je met je muis je blikveld om 360 graden rond te kijken en zo elke hoek te zien. Klik je op een van de interactieve elementen in beeld, aangegeven door een ronddraaiend Batavia Stad-logo, dan verschijnt er een venster met meer informatie of videocontent.



Uniek
Bataviastad.nl is hiermee de eerste Nederlandse site waarin de 360º techniek op een zo unieke manier wordt toegepast. Velen kennen inmiddels toepassingen als Google Streetview, maar door het principe te combineren met bewegende videocontent, gaan we in beleving een stap verder.

Tijdens de tour word je vergezeld door drie ‘professionele’ shoppers en een styliste die je voorzien van tips en advies. Zij maken de tourbeleving compleet en helpen je om straks nog lekkerder in het echt te kunnen winkelen in Batavia Stad.

Credits Batavia Stad 360 Tour
Creatie: Joost Hammann (concept, strategie & art), Merter Inci (design), Joko Jongmans (concept, art & copy). Account: Miranda Honselaar, Stefanie de Jong, Joost Hammann. Productie: Beline de Greve.

Kedeng kedeng. Whoe-hoe.

In Het Spoorwegmuseum kun je treintjes kijken. Tuurlijk. Maar er is natuurlijk veel meer. Zodra je de imposante museumdeuren aan het Maliebaanstation passeert, stap je binnen in een schitterende ambiance van staal, stoom en snelheid. Alles wat er ooit over het spoor geboemeld of gedenderd heeft vind je terug in Het Spoorwegmuseum. Waar je wordt meegenomen in de wereld van... de Trein.

Vorstelijke opening tentoonstelling Spoorwegmuseum

Op 14 april 2010 opende Het Spoorwegmuseum vol trots de tentoonstelling Royal Class, vorstelijk reizen. Ook de Royals van weleer reisden voor de Grote Opening per spoor naar Utrecht. Zo waren onder andere Frans Ferdinand, Sissi en Maria Pia aanwezig.

Koningin Beatrix arriveerde op aanvraag van museumdirecteur Paul van Vlijmen in haar eigen trein en verklaarde de expositie officieel als geopend. Ook de tweede wens van de directeur werd gehonoreerd: Hare Majesteit reisde per auto terug naar Huis ten Bosch en liet haar trein in het museum staan.

De televisiecommercial:

De radiocommercial:





En het item van RTL Nieuws over de opening bekijkt u hier.


Koninklijke ontwerpers gezocht!
Tijdens de expositie kunnen jeugdige bezoekers een spannende speurtocht door het museum lopen. Als ware journalisten gaan zij op jacht naar wetenswaardigheden over de wagons van de Koninklijke grootheden. Eenmaal thuis gaat de pret verder. Op www.ontwerpdetrein.nl worden zij uitgedaagd om de nieuwe trein van niemand minder dan Prins Willem-Alexander en Prinses Máxima te ontwerpen. Op de site hebben de topdesigners in spe een lege wagon tot hun beschikking, die ze naar hartenlust kunnen vullen met alles wat een Koninklijke coupé waardig is. Lederen sofa’s, biljarttafels of een compleet ingerichte bar? Alles is mogelijk: hoe creatiever hoe beter.

Credits campagne Royal Class, vorstelijk reizen
Creatie: Charlotte Vermeer (concept & art), Merter Inci (design), Joost Hammann (concept), Joko Jongmans (concept & copy). Account: Miranda Honselaar.

Schiet sneller dan je schaduw

In 'mijn' tijd had je natuurlijk de Super Soaker. Een kek apparaat, maar wel flink aan de prijs. En met het zakgeld (in guldens toen nog) van weleer was de keuze tussen GI Joe poppetjes, een skatebike of toch dat fluoriserende waterpistool behoorlijk lastig.

Gelukkig kun je anno 2010 een heel behoorlijk waterkanon krijgen bij aankoop van drie bussen Karvan Cévitam. Voor gratish.




Enne. Mocht je nou niet zo'n cowboy zijn: je kunt je flessen ook altijd muzikaal benutten.


Credits KC waterpistool tag-on
Creatie: Charlotte Vermeer (concept en art), Joko Jongmans (concept en copy). Account: Miranda Honselaar.

Opeens heb je het: je wordt hoaxwatcher!

In de Spits van 20 april 2010 las ik een geestig artikel waarin hoaxwatcher (serieus?) Fred Buddingh de beste én slechtste commerciële hoaxes en virals van de afgelopen tijd opsomt.

In zijn relaas komt de viral van Remia er niet best vanaf. Want, zo schrijft Buddingh, “die grap had ik meteen door”. Dat klinkt als iemand die pas bij de aftiteling roept dat hij tijdens de voorfilms al doorhad dat Bruce Willis de hele Sixth Sense film dood is. En dat de butler de dader was.

Verder noemt hij de viral “de slechtst geregisseerde hoax met een BN’er in de hoofdrol”. Het leuke is, dat ik het met hem eens ben. Immers, er was überhaupt geen sprake van regisseren. De beelden van een geboeide Gerard Joling werden simpelweg geupload op Youtube. Het Wereldwijde Web en tv-programma’s als Boulevard en Shownieuws deden de rest. Gratis en voor niks. En dat lijkt me nou juist de kracht van een (commerciële) viral die, dankzij Fred, nu ook nog eens in de Spits wordt genoemd.

Bovendien, met het bloggen van dit stukje tekst en het doorsturen naar vrienden, zijn we wederom lekker viraal bezig. Dus Fred, hartelijk dank voor de veren. Ze krijgen een mooi plekje.

Feest. Juist nu! (Stem Lijst Joling!)http://www.blogger.com/img/blank.gif

Vanochtend -we schrijven 3 maart 2010- ging de telefoon. De Ster aan de lijn. 'Remia en Ideas for Brands zijn genomineerd voor een Gouden Loeki met de commercial 'Politie over de vloer' met Gerard Joling'. En om deze nominatieronde door te komen moet er, inderdaad, gestemd worden.

In aller ijl werd er een plan de campagne bedacht. Immers, de stem-stemming zat er vandaag sowieso al goed in in Nederland. Waarom dus niet gebruikmaken van deze 'vandaag ga ik kiezen' mood?

Een verkiezingspamflet voor Geer werd gedrukt en De Man zelf werd gebeld. 'Tuurlijk doe ik mee aan deze hilarische actie!' was zijn enthousiaste antwoord. 'Het is toch om te gillen?' werd daaraan toegevoegd.

Als een waar campagne-team zijn we de straat opgegaan om mensen te overtuigen, toch vooral op de commercial van Joling te stemmen. Geer's overredingskracht deed zijn werk. Bewapend met flyers met de verkiezingsleus 'Feest. Juist nu!' (waar kennen we die ook alweer van?) en zijn vlotte babbel spoorde Gerard passanten aan om hem een Gouden Loeki rijker te stemmen.

Een foto-compilatie van zijn triomftocht door Mokum ziet u hieronder.
Ook RTL Boulevard had lucht gekregen van het gebeuren, waardoor er in de uitzending prompt een item aan de goedlachse 'lijsttrekker' werd gewijd. Het item over Geer ziet u hier.

Nalden meets Coltrane

Pling. Nieuwe tweet. Bericht van oud-collega:

'klopGRRR@jokojongmans: Whoehahaha! Check dit: http://destrijdknots.blogspot.com/2010/02/who-da-fuck.html'

...

Dus dan ga je natuurlijk toch even koekeloeren.

En als je daar dan vergeleken wordt met blogger Nalden en jazzer Coltrane, dan kun je het absoluut slechter treffen, dacht ik zo. Dus dank ik 'DOETERNIETOE' en 'anoniem' voor hun aardige veren. En uiteraard oud-collega Marthijn voor het attenderen. Want zo ben ik dan ook wel weer.

Case: Viral Gerard Joling opgepakt?

Naar aanleiding van de viral op Youtube waarin te zien was hoe Gerard Joling werd 'opgepakt', is er nu een compilatiefilm gemaakt van alle media-items die het nieuws overnamen.

Via weblogs, nieuwssites en zelfs de Hyves-pagina van Gerard zelf ('...Beste Gerard, waarom ben je opgepakt? En kunnen de Toppers concerten nu wel doorgaan...?') bereikte het nieuws een hoogtepunt op de landelijke televisie. Want zodra de eerste slimmerik 's middags een gele fles in de film ontdekte, was niet meer 'Gerard' maar 'Remia' het toverwoord in alle media. Mede hierdoor wijdden ook EditieNL, RTL Boulevard en SBS Shownieuws aandacht aan de zaak.

Credits
Creatie: Joost Hammann (concept, projectbegeleiding), Joko Jongmans (idee/concept, copy, projectbegeleiding), Merter Inci (seeding), Ralf Blokland (seeding), Wim den Dekker (seeding), Wijnand Ott (compilatiefilm)




Indien bovenstaand filmpje niet laadt, u vindt 'm ook hier

Nieuwe tv-commercial Remia

Politie over de vloer
In de nieuwe commercial van Remia Fritessaus XL zijn we getuige van een gezellig feest met Gerard Joling. De buren kunnen deze drukte echter niet waarderen en bellen de politie op een einde te maken aan de pret. En als de politie eenmaal over gaat tot invordering van de belangrijkste feestingrediënten, is de boel afgelopen. Normaal gesproken dan. Immers, met Remia is het altijd een feest! Aan de commercial ging in december een viral vooraf waarin te zien was hoe Gerard Joling werd opgepakt. En dat deed een hoop stof opwaaien...

Credits
Joost Hammann (concept), Charlotte Vermeer (concept & art), Joko Jongmans (concept & copy). Account en strategie: Frans Mollen, Miranda Honselaar. Regie: Frans Brand. RTV: Beline de Greve.



Indien bovenstaand filmpje niet laadt, u vindt 'm ook hier

Hij heeft ook van die kleine beentjes he...

Groot worden doe je met Roosvicee
Al generaties lang worden kinderen groot met Roosvicee. En dochters van toen zijn inmiddels moeders van nu. Waar zij vroeger de originele C-siropen van hun moeder kregen, willen zij nu voor hun eigen kinderen dezelfde kwaliteit. Om deze herkenbare heritage kracht bij te zetten, zijn in de nieuwe tv-commercial beelden uit de bekende film van 1980 verwerkt. Hierin is te zien hoe drie generaties vrouwen groot worden met Roosvicee.

Als oma op bezoek komt is het altijd leuk om foto's van vroeger te bekijken en te horen en zien hoe mama als klein meisje was. Al gauw blijkt dat er niet eens zoveel veranderd is in al die jaren. Zo moeder, zo dochter.

Credits
Creatie: Joost Hammann (concept), Frans Brand (concept), Charlotte Vermeer (concept & art), Joko Jongmans (concept & copy). Account en strategie: Frans Mollen, Miranda Honselaar. RTV: Beline de Greve




Indien bovenstaand filmpje niet laadt, u vindt 'm ook hier

Gerard Joling opgepakt??

Kijk. En hier ben ik nou best trots op.

Ideas for Brands creëert mediahype rondom Gerard Joling
Sinds dinsdagnacht circuleert er een filmpje op Internet waarin te zien is hoe een man die veel gelijkenis vertoont met Gerard Joling door twee agenten geboeid wordt afgevoerd. Het filmpje, naar verluidt door een oplettende voorbijganger met een mobiele telefoon gemaakt, wordt direct na plaatsing op Youtube.nl al grif bekeken. Woensdagochtend krijgen ook de eerste landelijke media lucht van de zaak. En dan gaat het hard. Vanaf dat moment koppen o.a. Telegraaf, Story, Nu.nl, AD, RTL Nieuws en diverse weblogs met dezelfde headline:

‘Gerard Joling opgepakt?’

Een vraag die de gemoederen nogal bezighoudt, zo blijkt al snel. Is het hem nou wel of niet? Waarom wordt hij meegenomen? Of zou het allemaal in scene gezet zijn? Voor- en tegenstanders van diverse complottheorieën –waarvan een ordinaire catfight met concullega Gordon toch wel de meest genoemde is- gaan op fora de strijd met elkaar aan.

Vanaf eind van de middag tot ’s avonds laat zijn het EditieNL, RTL Boulevard en SBS Shownieuws die tijdens hun tv-uitzendingen hele items aan de zaak wijden. En dan komt de fles uit de mouw. Iets wat de meest oplettende kijker al opgemerkt heeft, aangezien er met opzet een glimp van een fles Fritessaus in het filmpje te zien is. Gerard en SBS onthullen dat het een stunt is van Remia. Tijdens de opname van de nieuwe televisiecommercial die in februari 2010 op de buis komt, staat namelijk niet alleen de professionele camera te draaien. Ook de speciaal opgestelde mobiele telefoons doen hun werk, zodat diezelfde nacht de online buzz zijn werk kan doen. En hoe.

Het bewuste Youtube-filmpje:

En de werkelijkheid:

---

Update: Naarmate de woensdag vorderde kregen steeds meer slimmeriken door dat het om een viral ging. De fles Remia werd namelijk gespot (en door de Telegraaf met een mooi rood cirkeltje in een still opgeleukt). Saillant detail daarbij was dat vanaf toen het woord Remia in bijna elke reactie / post terugkwam. Hoera. Want tja, het blijft advertising he ;-)

Update 2: inmiddels (we schrijven zondag 20 december 2009) is het Youtube-filmpje al ruim 192.000 keer bekeken en hebben ruim 150 online blogs en/of nieuwssites het bericht overgenomen. Zoals Geer zelf zou kirren: 'hilaaaaarisch!!'

Ik hou van Holland! (2)

Update op het eerdere 'ik hou van Holland-bericht' (hieronder):

Ook Geenstijl krijgt blijkbaar lucht van het flashende bruidje tijdens de bachelor bash van Tobias...

Ik hou van Holland!

Sommige mensen trouwen. Dat kan.
Het wordt alweer net een stukje 'bijzonder-der' wanneer het gelukkige paar Denpasar als trouwlocatie uitkiest. Hoe leuk is het dan, als 50 vrienden en familieleden uit Nederland besluiten dat de zomervakantie die toch wel geboekt moet worden, net zo goed kan plaatsvinden op Bali.















Op 12 augustus zullen Tobias en Sabina elkaar het jawoord geven. Omdat de twee tortelduiven volgend jaar hun Nederlandse paspoort verruilen voor een Indonesisch exemplaar en op Bali gaan wonen, besluit Floris dat Tobias' vrijgezellenfuif een Oerollandse tint moet krijgen. De aftrap vindt daarom plaats in Vo-Town, u ongetwijfeld bekend uit de actuele journalistieke hoogstandjes in de Story, Prive en RTL Boulevard. Uiteraard met een onvermijdelijke fotoshoot in klederdracht, gevolgd door een smakelijke sessie haring happen. Voor een aantal van ons het ontbijt.















Weer terug in Mokum krijgt de groep een uitgebreide uitleg over het brouwproces van Hollands bekendste pils tijdens een bezoek aan de Heineken Experience. Als je toch de toerist in eigen stad uithangt, doe het dan gelijk goed, zullen we maar zeggen.




















De volgende stop is De Keuken Van 1870, alwaar de dag afgesloten wordt -en de avond start- met het eten van heerlijke stamppotten met worst. Onder het mom van 'Amsterdam moet je vanaf het water gezien hebben' verruilt de groep na het diner het veilige vasteland voor een plek op de rondvaartboot.




















Tijdens de tocht door de grachten wordt onze bruidegom in spe geconfronteerd met een ander bruidje op de kade. Op zich geinig. Maar in elke groep van 18 knapen is er altijd wel een Sander die op zo'n moment de onweerstaanbare drang heeft om 'tieten!' te roepen. Daar doe je niks aan.
Ik ben dan zelf meer het type dat enigszins laf wegduikt en net doet alsof hij bij een heel andere groep hoort. Een actie waar ook Tim zich in kan vinden, volgens mij. Overigens is dit iets wat lastiger is dan het lijkt, op zo'n klein stukje achterdek. Interessant wordt het, als dit toch wel behoorlijk ordinaire verzoek om vlees te flashen daadwerkelijk wordt gehonoreerd door de dame in trouwjurk.














Nauwelijks bekomen van de schrik zet de groep weer voet aan wal en kan de kroegentocht-finale beginnen. Via de beste Jordanese kroegen die onze hoofdstad rijk is eindigt deze expeditie met een heerlijke smartlappen singstar sessie in de 2 Zwaantjes. Ik ben er nog schor van. Overigens ben ik ook zeer benieuwd of Theo vanochtend in zijn eigen bed is wakker geworden. Maar dat is weer een heel ander verhaal.

De hond in de kast vinden

Dat Snoop Dee-Oo-Double-Gizzle Nederland 'digt' is algemeen bekend.
Alles wat George Washington de Amerikanen nadrukkelijk verboden heeft, mag in onze constitutionele monarchie met parlementair stelsel namelijk wel.
Zo krijgt de ex-Long Beach Crip tijdens een interview met Robert Jensen geen water maar originele Cristal champagne aangeboden. Want in Nederland kan alles. Geen ranja, maar ganja is het devies. En dat leverde destijds een legendarische uitzending op.

Ook Neerlands Trots, Heineken, is Snoop uiteraard bekend. De commercial idem dito.
Na de NSFW films Doggystyle deel 1 en deel 2 probeert Tha Doggfather het eens met een fijne spoof op de Walk In Closet-commercial van, jawel, Heineken.

(foto klikken = filmpje)

Heemstede Jazz. Glad we were invited.

Het zit er weer op.
Op 20 juni was het zover: de allereerste editie van Heemstede Jazz.
Voor de crew begon de dag al vroeg. Alle puntjes werden op de i gezet, alle glazen op de bar.
Het plein werd gehekt, de sta-tafels gedekt en sound werd gecheckt.
En toen was het zover.

Om 17.00 uur beet Like Jazz het spits af. De eerste, ietwat onwennige pasjes werden op de door het publiek zelf gecreëerde dansvloer voorzichtig ingezet. Na Like Jazz was het de beurt aan Rob 'n Rhythm Big Band om te laten zien en horen waarom ook zij absoluut thuishoren op Heemstede Jazz. En aldus geschiedde. Rob kreeg vervolgens een waardige opvolger met Babette van Veen. Zowel solo als in samenwerking met de nu even Rob-loze Rhythm Big Band bewees Babette dat muzikaal talent in haar familie absoluut geen generatie over heeft geslagen. Na Babette namen de heren van Dirty Audio Relations gretig plaats achter hun draaitafels en konden de voetjes echt van de vloer. Zo tegen het einde van hun set beklom een bebrilde man statig het podium, uiteraard in stemmig zwart gekleed. Daar was -ie dan. De Nachtburgemeester himself. Jules Deelder verwende zijn publiek met een selectie van zijn favoriete jazzplaten en sloot zijn optreden af met een typisch Deelderiaans statement. Niets tegenin te brengen, al zou je het gewild hebben.

Aan Hans Dulfer uiteindelijk de taak om Heemstede Jazz de muzikale afsluiting te geven die het verdiende. En dat hoef je de man natuurlijk geen twee keer te vragen. Met een da-ve-rend optreden zorgden Dulfer en zijn New Band ervoor dat het evenement tot de laatste nanoseconde gevuld werd met jazz. Een onvergetelijk spektakel.