De derde ster

Als ongetrouwde d.i.n.k. moet de zogenoemde 'mooiste dag van mijn leven' nog komen. Ik heb mijn aspirant-bruid nog niet stralend in het wit van een marmeren trap zien afdalen. Noch heb ik ons pasgeboren kind voor het eerst mogen vasthouden. Tot die tijd moet ik het doen met gisteren.

Want een mooie dag, dat was het zeker. Misschien niet de mooiste, maar totdat de bovengenoemde scenario's hopelijk ooit zullen plaatsvinden, staat -ie wel in mijn top 5.

Gespannen tot op het bot namen wij plaats in ons vak. Vier-nul-acht. In tegenstelling tot normaal waren Brune, Anne en Thomas dit keer zelfs eerder gearriveerd dan Emile en ik. Het zullen de zenuwen geweest zijn. Waar er gewoonlijk hier en daar altijd wel een lege plek in het stadion te vinden is, waren sommige stoeltjes nu bezet door meerdere personen. Men stond in de gangpaden en op de trappen. Er stonden zelfs mensen op elkaar. Het was duidelijk dat 50.000 supporters hun familieverplichtingen die dag even lieten voor wat ze waren. Bruiloft of geen bruiloft. Weeën of geen weeën.

Onder daverend gejuich en muzikale begeleiding van de heren Knegt en Painparé kwamen de mannen het veld op. De Ajax Marsch donderde door de speakers, de supporters brulden.

Rik had nog één laatste keer flink uitgepakt en een spektakel aan vuurwerk waar ze in China van zouden smullen ging de lucht in. Zodra de rook optrok, zagen we ze staan: Kenneth, Nicolai, Jan, Toby, Gregory, Vurnon, Christian, Demy, Lorenzo, Siem en Miralem. En dan nog elf van die andere jongens. Een beetje onwennig, maar vastbesloten om die zilveren schaal die geleende Chinook in te dragen om hem in Enschede pas weer los te laten.

Toch leken Janssen en zijn hulpsinterklazen iets minder overtuigd van hun eigen kunnen, dan een week eerder. De zilveren kop was weliswaar binnen, maar je kreeg het idee dat ze de schotel er niet per se onder hoefden...

Vink floot en de wedstrijd kon beginnen. Vink floot weer en de nieuwe kampioen schreeuwde. Huilde. Stuiterde en rolde over het veld. Wat er tussen het eerste en laatste fluitsignaal gebeurde, dat moge duidelijk zijn. De Godenzonen gaven hun supporters waar zij voor gekomen waren. Geen maagdelijk wit dat een trap afdaalt, maar rood-wit, dat het podium opklimt. Geen baby om vast te houden. We hadden onze handen en armen vol aan elkaar.

--

De 3-1. De Beslissing. Het Kampioenschap. De derde ster.

Nog drie nachtjes slapen...

Ken je dat gevoel nog van vroeger? Dat je bijna jarig was en dat je zenuwachtig de dagen aftelde tot de spannendste dag van het jaar. Gek genoeg telde je dan in nachtjes, overigens.

En dan was het zover. Op een verre van Christelijke tijd was je al wakker. Of eigenlijk had je niet eens geslapen. Door het dolle heen rende je rondjes door je slaapkamer totdat je er duizelig van werd. Of in ieder geval tot het moment dat je besefte dat rondrennen je echt geen cadeautjes ging opleveren.

Dan maar naar beneden. Kijken of de slingers er nog net zo mooi bij zouden hangen als gisteravond laat het geval was. Tevreden met het resultaat was je moeder naar bed gegaan en dat was voor jou het teken om in het donker naar beneden te sluipen en te gaan kijken of de versiersels naar wens aan het plafond waren bevestigd. Want slapen was je die nacht sowieso niet van plan. Slapen is voor kleuters. Niet voor iemand die potverkaatje de volgende ochtend zes zou worden.

Om een uurtje of zeven hoorde je dan toch echt de wekker van je ouwelui af gaan. Terwijl je wortel schietend aan de keukentafel zat en nog één keer in de Intertoys gids keek welk spul je ook alweer had aangekruist, kwamen je ouders de trap af. Eindelijk.

In de nacht van zaterdag 14 op zondag 15 mei zal ik waarschijnlijk ook de slaap niet kunnen vatten. Hoewel er niemand slingers voor mij zal ophangen, zal ik die nacht misschien toch even aan de keukentafel gaan zitten. De gele Intertoys gids is inmiddels vervangen door een zilverkleurige Macbook. En in plaats van omcirkelde Lego-piraten en GI Joe poppetjes zal ik die nacht naar enkele rood-wit geklede figuurtjes staren. Nog een laatste keer de opstelling doornemen en ze dan alle elf een goede nachtrust toewensen. Niet te laat gaan slapen jongens; morgen is een spannende dag.

What happens in Heaven...

Verhaal
Excite, de nieuwe geur van Axe is zó onweerstaanbaar, dat zelfs Engelen ervoor vallen. Drie van hen hebben hun intrek genomen in Heaven on Earth; een luxe villa waar zij vol smart wachten op de ideale man.

Concept
Je kunt de Engelen twee weken lang, 24/7 en overal in de villa volgen. Zeven video streams geven je ‘ogen’ in alle kamers en interactieve polls en profielen van de Engelen op social networks brengen je live in contact met Victoria, Gaella en Isabella.

Je wordt als bezoeker met Halo’s beloond voor de tijd die je op de site doorbrengt. Ook het delen van content via social networks en het kopen van producten leveren Halo’s op, waarmee je camera’s en zelfs Skype calls met de Engelen vrijspeelt. Daarnaast kun je via Spotify muziek in de villa draaien en de Robo-cam bedienen, waarmee je écht overal in de villa kunt komen.

Dagelijks mag één uitverkorene Heaven on Earth bezoeken om de Engelen te verleiden tijdens de Petrus-test. Deze test is uiteraard door iedereen live te volgen én te beïnvloeden.

Degene die de test het beste doorstaat wint de ultieme sleep-over in Heaven on Earth. Zonder camera’s. What happens in Heaven...stays in Heaven.

Klikken = kijken.




--

Ook leuk: op donderdag 7 april 2011 werd Axe Heaven on Earth tijdens de SpinAwards night bekroond met een Zilveren Spin.




Het juryrapport leest u hier.

--

Credits Axe Heaven on Earth:
Creatie: Arno van Rossum (concept, creative producer), Joko Jongmans (concept, copy & creative lead), Rick Su (art & (interaction-) design), Guido van der Mark (art & design), Shariff Nasr (regie), Chris Herrebrugh, Willem Doorman, Niels de Keizer, Michiel van der Plas (technische realisatie), Doeke de Steur, Otto Barnard, Sylvia van den Hurk, Ann Kestens (account)