De derde ster

Als ongetrouwde d.i.n.k. moet de zogenoemde 'mooiste dag van mijn leven' nog komen. Ik heb mijn aspirant-bruid nog niet stralend in het wit van een marmeren trap zien afdalen. Noch heb ik ons pasgeboren kind voor het eerst mogen vasthouden. Tot die tijd moet ik het doen met gisteren.

Want een mooie dag, dat was het zeker. Misschien niet de mooiste, maar totdat de bovengenoemde scenario's hopelijk ooit zullen plaatsvinden, staat -ie wel in mijn top 5.

Gespannen tot op het bot namen wij plaats in ons vak. Vier-nul-acht. In tegenstelling tot normaal waren Brune, Anne en Thomas dit keer zelfs eerder gearriveerd dan Emile en ik. Het zullen de zenuwen geweest zijn. Waar er gewoonlijk hier en daar altijd wel een lege plek in het stadion te vinden is, waren sommige stoeltjes nu bezet door meerdere personen. Men stond in de gangpaden en op de trappen. Er stonden zelfs mensen op elkaar. Het was duidelijk dat 50.000 supporters hun familieverplichtingen die dag even lieten voor wat ze waren. Bruiloft of geen bruiloft. Weeën of geen weeën.

Onder daverend gejuich en muzikale begeleiding van de heren Knegt en Painparé kwamen de mannen het veld op. De Ajax Marsch donderde door de speakers, de supporters brulden.

Rik had nog één laatste keer flink uitgepakt en een spektakel aan vuurwerk waar ze in China van zouden smullen ging de lucht in. Zodra de rook optrok, zagen we ze staan: Kenneth, Nicolai, Jan, Toby, Gregory, Vurnon, Christian, Demy, Lorenzo, Siem en Miralem. En dan nog elf van die andere jongens. Een beetje onwennig, maar vastbesloten om die zilveren schaal die geleende Chinook in te dragen om hem in Enschede pas weer los te laten.

Toch leken Janssen en zijn hulpsinterklazen iets minder overtuigd van hun eigen kunnen, dan een week eerder. De zilveren kop was weliswaar binnen, maar je kreeg het idee dat ze de schotel er niet per se onder hoefden...

Vink floot en de wedstrijd kon beginnen. Vink floot weer en de nieuwe kampioen schreeuwde. Huilde. Stuiterde en rolde over het veld. Wat er tussen het eerste en laatste fluitsignaal gebeurde, dat moge duidelijk zijn. De Godenzonen gaven hun supporters waar zij voor gekomen waren. Geen maagdelijk wit dat een trap afdaalt, maar rood-wit, dat het podium opklimt. Geen baby om vast te houden. We hadden onze handen en armen vol aan elkaar.

--

De 3-1. De Beslissing. Het Kampioenschap. De derde ster.