18.15 uur. In mijn in no-time oranje geworden Nuon shirt haastte ik mij richting Vondeltuin. Daar aangekomen bleek dat de rest van Mokum al om 18.14 zijn computer had afgesloten: het leek de Ikea wel. Plan B dan maar: Café Hans aan de Amstelveenseweg.
In Hans was het aanzienlijk minder druk. Aan de bar wat stamgasten die alleen naar buiten gaan om weer naar binnen te lopen. De bardame die alvast een grote plank over het biljart legt. En wij dus.
De televisie stond al aan. De grote tafel in het midden van de zaak was van ons en de pilsjes + 1 cola light werden gebracht. Het was inmiddels tegen zevenen, dus etenstijd. In Hans serveren ze geen maaltijden, maar een pizzaatje bestellen en binnen opeten is geen probleem. Gezellig juist. Inmiddels hadden meer ex-Vondeltuiners Hans gevonden, dus van een lege kroeg was geen sprake meer. Au contraire.
Om 20.00 uur werd het geluid van de televisie harder gezet. Sympathiekeling Tom Egbers, goalie Hans Van Breukelen en hopman Piet de Visser waren er helemaal klaar voor. Café Hans idem.
Wat zich de daarop volgende 96 minuten op de kijkbuis afspeelde was vergelijkbaar met een horrorfilm met een happy end. Je hoopt bij het zien van IT dat die ellendige clown aan het eind het loodje legt, maar gedurende de film zijn er genoeg momenten waarop je vreest dat het misschien toch niet goed afloopt.
Uruguay-Nederland was een wedstrijd die in eerste instantie niet heel boeiend leek. En toen was daar ineens Gio. Met stip het mooiste doelpunt van dit WK. En van het volgende. Via de aanslag op De Zeeuw en de tegentreffer van Forlan gingen we de rust in. Twijfel alom. Konden we hetzelfde geintje uithalen als tegen Brazilië en na de rust ook Uruguay van de mat vegen?
Na de goal van Wesley leek het er even op. Op het moment Robben daarna de 1-3 binnenkopte waren we finalist, punt. Maar toen Pereira in de slotfase toch ineens de 2-3 in ons netje wist te frommelen, sloegen de harten over.
Het toeval (?) wilde, dat ik precies tijdens de tegengoal een sanitaire stop maakte. Dit resulteerde in het feit dat ik de rest van de wedstrijd mijn stoel niet meer mocht verlaten. De keren die ik opstond om een rondje drinken te bestellen, werden vanuit café Hans beantwoord met ‘hee pik met je oranje petje, jij blijft dus effe zitten!’
Gelukkig floot arbiter Irmatov het eindsignaal en werd de polonaise ingezet. Oh nee. Het was nog niet voorbij. Een vrije trap voor Nederland. Onrustig nam iedereen weer plaats, onderwijl roepend dat de blessuretijd al lang voorbij was en de scheids de griezeligste ziektes toewensend.
Twee veel te lange minuten later klonk dan toch echt de verlossende fluit. Volslagen vreemden vielen elkaar in de armen, Wolter Kroes zong dat we er weer bij zijn en het mobiele telefoonnetwerk lag er natuurlijk af. Uruguay mag de troostfinale spelen en dan naar huis. Nederland pakt lekker een vluchtje later.
Voor meer WK-nonsens van collega-voetballiefhebbers, leest u de columns op wk-2010-nieuws of klikt u op onderstaande plaat.
